Aslında bugün çok yorgunuz. Haftasonu şehirdışındaydık, dün gece döndük. Ama yorgunluğa değerdi. Çünkü yıllarımın geçtiği şehirdeydim. Şehrin her yerini görme isteği vardı tabiki ama zaman yetmedi işte. Kuzumla herzaman gittiğimiz cafeye gittik. Garsonlar bile aynıydı:) Uzun zamandır göremediğim dostlarımı gördüm.Arada bilgisayar-kamera olmadan, sımsıkı sarıla sarıla, gözlerimizin içine baka baka uzun dost sohbetleri yaptık. Sımsıkı sarıldım onlara...Ayrı şehirlerde olmak ne kadar zor. Paylaşacak ne kadar çok şeyimiz var. Sıkıntılar, planlar, sevinçler...Biz hepsini biriktirip birkaç saat içinde paylaşmaya çalışıyoruz. Ama çok inandığım bir söz var."Gerçek dostluklar, kaldığı yerden devam eder." Gerçekten dostlarınızla bunu birebir yaşıyorsunuz. Birkaç sene görüşmüyorsunuz, ama ilk gördüğünüzde sanki daha dün konuşmuş gibisiniz. Ama zaman niye yetmiyor hiç? Niye bir telefon yerine bir dolmuş uzaklıkta değiliz ki? Uzakta da olsanız iyi ki varsınız... Aklımın hayalimin almadığı dedikoduları üretebilen insan müsvettelerine, yanımdayken canım-cicim yapıp, düşüncelerini yüzüme söyleme cesareti olmayanlara İNAT!!!!! Güzelim postu lekeledim biraz ama olsun...Elbet birgün buluşacağız bu böyle yarım kalmayacak....
Bu arada ben birkaç gündür, daha mutluyum ve umutluyum. Ülkeye dair, kendime dair...Herşey güzel olacak!
Not: Kuzuma, Banuş'a ve enişteme bana verdikleri destek için çok teşekkürler. Siz bana, benden daha çok güveniyorsunuz:)))
Sevgiler.
