40'ımız da çıktı:)

Geçen hafta cumatesi günü 40 ımızı çıkardık:) Değişen ne derseniz? Çok fazla bir değişiklik yok aslında. Zaten birçok kişinin söylediği ve kitaplarda da okuduğum kadarıyla 3 aymış bebeğin bir düzene girmesi, anne karnında olmadığını anlaması vs. Rüzgar çok şükür çok huysuz, problemli bir bebek değil. Bir gün bakıyorsanuz gece rahat rahat uyuyoruz. Bazen de saat başı kalkıyoruz. Bazen gündüzleri uyuyor, rahat oluyor. Bazen de uyumuyor, huysuz oluyor. Henüz bir rutinimiz yok yani. Bugün itibari ile 49 günlük olduk. Ne zamandır şöyle doldu dolu gülsün diye gözünün içine bakıyorum Rüzgar'ın. Ne mutlu ki 2 gündür söylediklerime tepki vermeye, gülmeye başladı. İşte ben de o zaman anne olduğumu daha bir anladım sanki. Binlerce şükür! Dün 40 mevlüdümüzü yaptık. Şeker olarak yukarıda gördüğünüz kutularda akide şekeri ve lokum hazırladık. Yanında da benim yaptığım kuzu, yıldız, yelken ve çocuk figürlü kurabiyeler ikram ettik. 
Hepinizi öper, iyi haftalar dileriz;)

4 haftalık biz:)

Bugün 4 haftalık oldu Rüzgar:) Nasıl geçti diye sorsanız? Hiç anlamadım. Gün nasıl başlıyor, nasıl bitiyor bilmiyorum. Emzir, gaz çıkar, altını değiştir, uyursa uyut sonra yine aynı işlemler. Gün bu şekilde geçiyor. İlk 2 hafta gündüz güzel güzel uyuyordu. Şimdi gece uykuları fena değil ama gündüz bazen 4 saat uyumuyor. Tam emerken uyuya kaldı yatırayım diyorum kafası yatağa değer değmez başlıyor ağlamaya. Bir de kucakta uyuyacak illa ki. Omzuma dayıyor kafasını anne karnı pozisyonu alıyor ve dalıyor uykuya. Bazen karnı tok, altı temiz ve gazı yoksa etrafı izliyor, bir yere yatırdığımda birkaç dakika takılıyor kendi kendine ama birkaç dakika:) Artık yavaş yavaş bizi dinliyor konuştuğumuzda. Altını açtığımızda kıyamet kopuyor! İnanılmaz bir ağlama krizi başlıyor. Altını kapattığımızda birden kesiliyor. Nedenini çözemedik. Umutla geçeceğini düşünüyoruz. Kimileri bu gazın, düzensiz uykuların, ağalama hallerinin 40 çıktığında geçeceğini söylüyor. Kimileri de 3 ay sürer diyor. 1 ayımız bitti en azından diye avunuyorum ben de. Uykusuzluk zormuş ama Allah dayanma gücü de veriyormuş gerçekten bir şekilde. Gerçi biz daha yolun başındayız belki daha zor günlerimiz olacak. Lohusa sendromuna gelince; evet ilk günler cidden zor. Nasıl yapacağım? Ne yapacağım? diye soruyor insan kendine. Uykusuzluk yorgunlukla birleşiyor. Hayat değişiyor. Herşey tepe taklak oluyor sanki. Eşlere çok iş düşüyor diye düşünüyorum. Özellikle manevi destek konusunda. Eşlerin hassasiyeti anlamaları ve anlayışlı olmaları gerekiyor. Bir de yardımcı olurlarsa ne mutlu bize:) Sendroma sokacak olansa bana göre etrafta devamlı konuşan , herşeye karışmaya çalışan, 40 ı çıkmadan daha ilk haftada eve gelen, gelmek isteyen insanlar. Ne olur artık bazı şeyleri aşalım anneyi ve bebeği biraz rahat bırakalım! Belki iyi niyetli insanlar ama iyi niyetle karşı tarafa zarar verebiliyorlar. Bizdeki durum budur:) Ayın 7'sinde doktor kontrolümüz var. Bakalım Dr. Amca bize neler söyleyecek? İyi haftalar dileriz:)