İçimden geldi...

Eski bir dosta rastladım dün. Tam eve girmek üzereydim ki tanıdık bir gülümseme ilişti gözüme. Yıllar öncesinden gelen, içten, biraz da çocuksu bir gülümseme...Ayşeydi o! Çocuklukla-gençlik arasında gelip-gittiğimiz, okul çıkışı evin önünde oturduğumuz, farklı şehirlere dağıltıktan sonra mektuplaştığımız, sonra da koptuğumuz...Ayrılırken kendimi tutamayıp sarılarak ağladığım Ayşe...Değişmişti sanki...Saçı, kıyafeti, bakışları...Kadın olmuştu Ayşe! Benim çocukluk arkadaşım...Yıllar onun da yüzüne izler serpiştirmişti. Büyümüştü o da. Büyük bir şaşkınlık sonucunda ilk kelimeler döküldü ağzımızdan...Sonra yıllar önce saatlerce oturduğumuz kapının eşiğine oturduk yine. Nerelerdeydin? Neler yaptın? Yılların özlemiyle gelen sorular ve cevaplar...O an sanki dün ayrılmışız gibi hissettim. Yıllar geçmemişti bu kadar çabuk...Zaten "Gerçek dostluklar kaldığı yerdem devam eder!" demezler mi?...Doğruydu...