Çalışan Anne

Kimseyi üzmek değil aslında niyetim, duygularımı paylaşmak, yazıya dökmek sanırım sadece...Emekli hemşire olan annem ben 5 aylıkken çalışmaya devam etmiş yanılmıyorsam. Hep söyler; sütüm yorgun olduğu için beğenmiyor, içmiyordun diye. Bakıcılarla o zaman tanışmışım ben anlayacağınız ki 80'li yılların başında küçük şehirlerde bakıcı bulmak zormuş hele güvenilir bakıcı bulmak daha da zor. Bana uzun süre bakan Nurten anneannemi hiç unutmam. Hala da görüşüyoruz zaten. Annem hep söyler bana ne kadar iyi baktığını. Ben küçükken genelde anneler çalışmazdı. Herkes evine gittiğinde annelerini yemekleri hazırlamış beklerken bulurlardı. Bizim de bakıcımız ya da anneannemiz, babaannemiz olurdu ama annemiz gibi olmazdı işte. Hiç unutmam ilkokul 4 e giderken annemler bulunduğumuz şehirde bakıcı bulamamışlardı. O zaman, kardeşimle ben  yanlız kalmaya başlamıştık. Kimbilir belkide böyle daha iyi oldu. Şimdi de diyorlar ya çalışan annenin çocuğu sorumluluk sahibi oluyor vs... diye. Bir yazımda daha yazmıştım: O kapının kapanıp annemin işe gittiğini bilmek beni çok üzerdi. Şimdi düşünüyorum hatta etrafımda çalışmakla çalışmamak arasında kalanlara söylüyorum; imkanınız varsa ve çalışmadan da durabilirim diyorsanız belli bir yaşa kadar siz bakın çocuğunuza diye. Bu benim tamamen şahsi fikrim. İyi-kötü tartışılır. Hatta ben de çocuğum olduğunda ona bir süre ben bakmak istiyorum. Dediğim gibi bunları birer not gibi düşmek istedim buraya....(Annem okusa üzülür belki...)