Huzur içinde yat Akdoğan Amca!...

Ölümün ne kadar yakın olduğunu her acı haberle yeniden farkediyoruz...Dün annemden gelen telefonla benim bebekliğimi bilen, ben kendimi bildim bileli tanıdığım, önceleri her yaz gördüğüm sonraları komşu olduğum Akdoğan amcanın haberini aldım. Kibar, düşünceli, beyefendi, esprili, yılmadan bana yüzmeyi öğreten Akdoğan Amca...Çınaraltı şimdi sensiz, iskele sensiz, oyun oynadığın çocuklar sensiz...Huzur içinde, nur içinde yat!...Mekanın cennet olsun!...
Dedim ya her acı haberde; hayat boş diyoruz. Kocaman bir boşluk...Hırslar, çabalar, uğraşlar ne için diye sorguluyoruz kendimizi...Bir yandan da hayat kısa deyip ne yaşarsak kardır diyoruz. Ne yaptık, yaptık! Yarına çıkacağımız belli mi? soruları dolaşıyor dillerimizde. Bu bir çelişki sanırım...Bir yandan boşvereyim diyorsunuz, diğer yandan daha sıkı tutunmaya çalışıyorsunuz...Herhalükarda hayatı çok ciddiye almamak lazım!...Bu sözüm en çok da kendime...